Katılıktan Akışkanlığa Geçiş

Kalbi ile ilgili sertlikleri, katılıkları olan kimseler; gardını almışçasına kasılmış ve sert davranış içinde bulunanlar; çeşitli şekillerde davranış modelleri, duygu modelleri geliştiren kişiler ve bazen duygu yobazlığı yaparak hayat içerisinde kendini hissizleştiren, duyularını tamamen kapatan kişiler; bazen de yaşadıkları olaylardan, travmalardan dolayı etrafında zırhlar ile gezen bazı kişiler...

Bunların her bir tanesi aslında her birimiziz. Bazen çok yakınlarınıza, dostlarınıza, akrabalarınıza, arkadaşlarınıza; bazen sevgiliniz ya da eşinize karşı kendinizi sertleştirdiğiniz ve katılaştırdığınız taraflar olabilir. Hatta bazen kendinize karşı bile sert olabilir, kendinize gaddarlık ediyor olabilirsiniz.

Bu önemli mekanizmayı fark ettiğimizde hem birbirimize olan ilişkilerimiz hem de kendimizle olan ilişkimiz, hayatla olan bağlarımız güzellikle iyileşebilir.

Öncelikle şunu hatırlamalıyız: Bir idrak; bir sürü sorunu, problemi çözebilir.

fullscreen — Herhangi bir konudaki karanlık noktaya bir bilginin ışığı vurduğunda, oradaki farklı açılardan görebilme yeteneklerimiz açılabilir ve “Bak, bugüne dek böyle bakıyordum şimdi ise başka şekilde de bakabilirim.” diye bir açı genişletmesi yapabiliriz. Açılarımız genişledikçe de at gözlüklerimizi çıkartarak sağımız ve solumuzdaki çeşitlikleri görebiliriz.
Peki bir insan neden katılık ve sertliğe neden ihtiyaç duyar? Neden dolayı kendini katılaştırır, sertleştirir, zırhları ile gezer, neden etrafına surlar örer?
Kimisinde bunu bedenindeki yağ dokularıyla, şişmanlıklarla; kimisinde kaşlarını çatarak gezerken, dolaşırken; kimisinde aşırı disiplinli ya da prensipliymiş gibi yoğun sertlik ve katılıklarla; kimisinde sert ses tonuyla; kimisinde etrafındaki korumalarla; kiminde ise bir sürü sözlerle, kelimelerle ya da bir mekânın, bir hâlin içerisine kendini hapsetmesiyle görebiliriz.
Öncelikle bütün bu sertlik ve katılığın arkasında insanın korkuları, zarar göreceği zannı vardır. Bu zan; tabi ki duygularda, bedende, ilişkilerde; hayatın birçok evresinde bazen geçmiş travmaları, yaşanan deneyimleri, o deneyimlerden alınan bilgiyi doğru özümseyememe, doğru yerlere koyamama ve bunlar çözümlenemediğinde, fark edilemediğinde ise o yaşanan olayın ve travmanın bize ne anlatmak için geldiğini, hatta siparişin ne olduğunu hatırlayamamaya sebep olabilir. Hayata karşı, çevremizdeki insanlara karşı bazen gardımızı alma pozisyonunda, etrafımızdaki insanlara güvensiz, her an biri tarafından kandırılabilir, dolandırılabilir zannıyla çevreye ve insanlara karşı, hayata karşı sürekli bir gard ile gezme haline sokabilir, ki güvensizlik oldukça güvenilmeyen insanlar ve ortamlar içerisinde olacağımız prensibini aktive etmiş oluruz.
Bir kişi eğer alanını koruyamıyorsa, alanının ne olduğunu bilemiyor, haddi müdafaa yapamıyorsa, yani kendisi için nerede evet, nerede hayır, nerede bu benim için faydalı bilemiyor ve tercihleri için bu benim kararım diyemiyorsa orada öncelikle bir alan bozulması oluyordur.
Alan savunması konusunda ülkeler ne yapıyorlar? Sınırlarına güvenlikler yapıyorlar, mayınlar döşüyorlar ya da surlar, kaleler yapıyorlar.

İnsanlar da tıpkı doğanın içerisindeki benzer sistemlerde olduğu gibi kendine kaleler yapıyor: Duygu kaleleri, bedende yağ kaleleri, zihinde düşünce kalıpları ve putlarıyla, inanç kalıplarıyla çeşitli kaleler yapıyorlar.

Bazen fikri sabitlikler, bazen yobazlıklarla bir realiteyi, bir hâli korumaya başlıyorlar ki burası oldukça önemli: Realiteyi korumak, yani kendi gerçekliğini, o âna kadar ki hâli ve durumu korumaya çalışıyorlar.

Korumayalım mı? Öğrendiğimizi, bildiğimizi bir muhafaza içine almayalım mı? Tabi ki buradan baktığımızda kişi putunu korusun diyorsun. Peki hayat böyle mi? Hayatın içerisinde sürekli bir akış var; mevsimler, yıllar, zaman sürekli değişiyor. Hiçbir an hiç başka bir âna benzemiyor. Eskilerin de dediği gibi, “Aynı suyun içinde, aynı derenin içerisinde ikinci kez yıkanamazsın.” çünkü o anda akan dere yeni bir dere, yeni bir su, yeni bir bilgi, yeni bir hâl taşıyor. Ve sen biraz önceki suda, biraz önceki hâli bırakmadıysan yeni su seni yıkayamıyor ve sen aynı hâlin ve aynı durumun içinde tekrarlar, tekrar döngüleri ve bir sabitlikler yaşarsın ki bu da doğanın akışına terstir. İşte tam da burada, bu direnç noktamızda, insan; bu direnci kıracak, buradaki bu yeri, bu fayları çatlatacak yeni şeyleri hayatına davet ediyor.

Yani hayatın döngüleri der ki, “Böyle devam edemezsin ve eğer sen kendin değişmezsen ben seni değiştiririm.” ki burası önemlidir.

Hâl böyle olunca insan, ‘ben seni değiştiririm’ diye bu sefer hayatı, hayatın içindeki olayları, enerjileri ve frekansları -tıpkı yıldırımı çeken bir paratoner gibi- çeşitli olayları, durumları üzerine çekebiliyor. Bu sefer de o katılaşan, sertleşen duygular ve düşünceler nerede çok sertleştilerse, orada kırılacak durumlar oluşuyor.

Yumuşak ve esnek bir ağaç her türlü rüzgâra dayanırken katı ve sert ağaçlara ne oluyor? Rüzgâr ve fırtınalarla çatlayıp patladıklarını görürüz. Diğer taraftan da bu sertliğe ve katılığa ihtiyaç duymak, ilk başlarda belki de kişiye ilâhî bir yardım olarak sunuluyor; güçlensin, köklensin ve bu ağaç bulunduğu yere sağlam bir şekilde köklerini salsın diye.

Aslında öncelikle bazılarınız da bu sebeple köklendiniz, bu sebeple sertleştiniz ve katılaşma aracını seçtiniz ve buradaki faydalıyı görmek de önemli. Bir kişi alanını yeterince koruyamazsa tabi ki duygu sertliğine ihtiyaç duyar. Birilerine karşı hayır diyemiyorsa -hayır diyemeyeceğini bildiği için- insanlara baştan sert, katı, bazen gaddar olabiliyor. Belki çoğumuza garip gelir ama o çok sert ve katı görünen kişilerin, çoğu zaman içleri yumuşacıktır. Zaten içleri yumuşacık olan kişiler dışarıda kendini sertleştirip katılaştırılmaya ihtiyaç duyar.

Mesela birçok mafya babası dışta bir sürü insanın infazını, ölümünü onaylarken diğer taraftan bakarsınız ki fakirlere yardımlar ediyordur. Diyeceksin ki, orada, içerde yaşadığı suçları veya vicdani şeyi rahatlatıyor ama içeride de yine tüm o gaddarlığın çok yumuşak bir tarafı vardır; incinmiş, kırılmış yanları vardır. Her birimizde bu, kademe kademedir. Diğer taraftan ilâhî sistem ve yasalar her birimize o kadar adaletli ve öyle mükemmel bakar ki o en gaddar, dışarıda en vahşi görünen kişiyi de kucaklayıp sever ve korur.

Öyle bir birlik ve öyle bir adalet sistemi vardır ki sürekli iyilik yapan bir kişi ile sürekli kötülük yapan bir kişi eşit bir korumanın içindedir. Bu şu an birçoğunuzun zihnine, anlayışına hemen alınabilecek bir bilgi gibi gelmese de sistem böyle çalışır.

Bir tanesi huzur ve güzellikle, muhafaza ile bir yere götürülürken; o en katı, en sert, en savaşçının da istekleri ve duaları kabul ediliyordur. Yumuşak ya da olumlu tarafta olan, haddini ve sınırlarını bilmek, sınırı çizebilmek, kendi hayatının değerini bilerek o değeri korumayı öğrenmek için aslında olumsuza da ihtiyaç duyar. Bu sebeple hayat içerisinde olumlu ya da olumsuz zannettiklerimiz bir tamamlanma içindedir ve her bir varlık görevini yapar. Biz eğer o kürenin tam merkezinde denge içinde duruyorsak, sağı da solu da, olumlu ya da olumsuz zannedileni de dengede bir görürken, diğer taraftan kendimiz için an içerisinde faydalı ve faydasızı ayırt edebilecek bir zekaya, ilâhî zeka ve şuura ulaşıyorsak, zaman içerisinde artık o sertlik ya da katılık dediğimiz durumlara ya da sınırlara, zırhlara ihtiyaç kalmamaya başlar.

Tam burada çok önemli bir nokta başlar: Dışarıya aşırı sert, katı, mesafe koyan ve sertlikten beslenen o taraflarımız, kendi alanımızı korumayı öğrendikçe bunları kaldırmaya başlar. Eğer yeteri kadar teçhizatınız varsa sınırlarınıza mayın koymaya gerek kalmaz.

İşte bunun gibi huzurundan, sevgisinden, hayattan tat almaktan vazgeçerek katı olanlar, sertleşenler, kalplerini gaddarlaştırıp katılaştıranlar, aslında kendi alanlarını korumayı öğrendikçe, hem kendinin hem ötekinin haddini bildikçe -had, yani sınır- artık kim, nerede, ne kadar yaklaşabilir, ne verebilir, ne alabilir? Kavradıkça yumuşama yolunda olacaklardır. Bunun için de tabi ki bir şuur ve idrak genişlemesine ihtiyaç vardır, bilgiye ihtiyaç vardır. (Bilgi; ilk önce bizim dışarı dediğimiz, hayat içerisindeki deneyimlerle, çeşitli tecrübelerle, okuyarak, öğrenerek, dinleyerek yaptığımız paylaşımlarla, birbirimizin deneyimlerinden topladıklarımızla; bir taraftan içeri alınırken bir taraftan da kalbimizin ve yüreğimizin içerisindeki özden hayata, kendimize ve en önemlisi de kulaklarımıza duyurularak hatırlatılır.)

Kendimizi nerede korumasız hissediyoruz?

Aslolan bu akışın içerisinde olayların, olanın tadını alarak akabilmektir. Akışı durduran, durdurduğunu zanneder. Duran, ben burada duracağım zanneder. Oysa duran geriler, gerileyen de bir şekilde kırılarak dalganın içerisinde aşağılara alınır. Yeryüzünde kimin başına ne geliyorsa -bazen hastalıklar, sorunlar, kayıplar- bunların her bir tanesinde bir mekanizma ve sistem vardır.

Şu da vardır ki isteyen, an içinde sertleşir, katılaşır, esneyemediği için kırılır; isteyen ise o suyun akışıyla yumuşacık ilerler. Suyu kıramazsın, bükemezsin çünkü akış hâlindedir. Ama buzu kırarsın, tuz buz yaparsın ve ona böyle bir hâli sergiletirsin.

Bazen topraklanamayanlar, köklenemeyenler bunu becerebilmek için yeryüzünde çok katı ve sert kalıplar hâlinde törelere ve geleneklere tutunmak durumunda kalır. Anadolu birçok geleneğini, adetini bu şekilde topraklanarak koruyabilmiştir ama bunun bazı dezavantajları da var ki bazı alanlarda ilerleyememek ve gelişememek bunlar arasındadır.

Hem geleneğin bilgisini hem de törenin bilgisini alarak, onları bugüne uyarlayarak hayatımıza yeniden yön verebiliriz. Biz hayatımıza kendimiz, kendi şuurumuzla yön vermediğimizde, dışarıda başkaları bizim hayatlarımıza yön verme hakkını kendilerinde görür. Boşluk varsa o boşluğu birileri doldurur. Öyleyse kendi hayatımızdaki bu durumları kendimiz iyileştirmeliyiz.

Hayata her an bir bebek gibi akabiliriz. Diyeceksiniz ki, “Tamam da şunu yaşadım, bu travmalarım var, ilişkilerimde bunlar oldu.” Oldu, bitti. Oradan alacağına bak. Eğer alacağını alamıyorsan, o kapıyı kapatamazsın, geçmişi değiştiremezsin. Onun yerine geçmişten alacaklarımızı, öğreneceklerimizi güzel bir şekilde içeriye kabulle alabilirsin. Onlar bizim temelimiz. Temelinizde olanları güzel bir şekilde alın. İnkâr ederek ya da kabulün ötesine geçerek değil, tam tersine, “Bu benim hayatım ve bütün bu yaşadıklarım bana fayda verdi, şifa verdi. Ben bunları alarak bugüne geldim.” diyerek.

Mesela kayıp yaşadın, diyeceksin ki: “Benim annem öldü, babam öldü, bunun kazancı ne?” Bakalım hangi anlaşmadan dolayı onları erken yolladın, erken gittiler. Ya da “Bu parayı kaybettik, mevki kaybettik, şunu bunu kaybettik” diyeceksin. O zaman da neyi durdurmak istedin? Ki özellikle ‘dursun’, ‘kalsın’ gibi kelimeler kullanan, kendini durdurmak isteyenlerin ya yönleri yanlış ya gittiği yer doğru değil; gerçekten kalbinin ve gönlünün yoluna değil. Dönüp bir daha bakmalılar.

Çok keskin ifadeler kullananlar, kesinlik verenler, asla diyenler; asla değişmem, asla şöyle olmaz, böyle olmaz vs. diyenler... Niye bu kadar sertler, niye bu kadar katılar? Önce kendimize merhamet edelim. Kendimize şefkati, öz şefkati güzel bir şekilde vererek tüm varlığımızı, hayatımızı kucaklayalım ki bizim kendimize gösterdiğimiz sevgi ve şefkat çevremizdeki yansımalarımız tarafından da bize gösterilsin.

Ne zaman ki alanlarımızı doğru şekilde koruyacağız, o zaman göreceğiz ki o sert duvarlara ihtiyaç kalmayacak, hayat içerisinde su gibi akarak, yumuşacık gülümseyerek, tebessümle selamlaşarak ya da hâl hatır sorarak alanımızı doğru bildiğimiz koruyabileceğiz ve korunacağız. En önemlisi de mutlu olacağız, çünkü mutlu olmayı hepimiz hak ediyoruz.

Her birimiz güzel şükürlerle kendi hayatlarımızı cennete çevirebilme, iyileştirebilme hakkına sahibiz. Öyleyse güzelliklerle dolu bir hayatımız olsun.

Sevgilerimle, hoşça kalın.

Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar tamamıyla yazarlarının özgün düşünceleridir ve Onedio'nun editöryal politikasını yansıtmayabilir. ©Onedio