İspanya’da Futbol Taraftarlığı Nasıl?
Atlético de Madrid-ŠK Slovan Bratislava maçından herkese selamlar.
Maç önü stadyumda çalan Şampiyonlar Ligi müziğini en son ne zaman duyduğunu bile unutmuş olan bendeniz resmen koşarak yetişmeye çalıştım! Başlangıç düdüğüne yetişsem de şarkıyı dışarıdan duymak zorunda kaldım. Neden mi? Bilet aldığımız kapıya oldukça erken bir vakitte ulaştığımda bizim yirminci kapı, kapı duvar! Meğer orası sadece çıkış kapısıymış! Bilet destek sırasına girdiğimde zaten 20. kişiydim. Bir de İspanyolların uzun konuşmaları sevdiklerini bildiğimden Şampiyonlar Ligi müziğinin sesi benim için fonda kalacağı belliydi.
Yeni yerime oturduğumda fark ettiğim ilk şey tribün koltuklarının diz mesafeleri öyle geniş ayarlanmıştı ki birileri elinde içeceklerle önünüzden geçtiğinde sadece selam vermeniz yeterliydi.
(Birisi yerine oturacak diye tüm tribün sırasının Meksika dalgası yaparak kalktığını bilenler anladı.) “Böyle bir hakkımız mı vardı ya?” diye düşündüm.
Sonra başka bir gözle izlemeye başladım.
Bir de baktım ne göreyim, merdiven boşluklarının tamamı boş! Kimse o aralıklara üşüşmemiş. Kendi yerinden memnun olmadığı için orada dikilmeyi seçmemiş. Merdivenlerin üzerinde de ışıklar var Atlético de Madrid’in evinde. Merdiven boşlukları boş bırakıldığında sanki bu mimari de işin bir parçasıymış, dememek işten değil.
Deplasman tribünü mü?
Ben bunlara bakarken Bratislava taraftarı deplasman tribününden takımını desteklemeye başladı. Ev sahibi Atleti taraftarı sakin sakin oturuyor! “Burası şurası, buradan çıkış yok!” diye büyümüşüz biz. Yenmek, yenilmek, forma, arma, tribün namus gibi olalı çok olmuş. Kavramlar ve kafalar karman çorman olmuş. Deplasman tribünü fısıldasa ev sahibi taraftar kendinden utanır, ben bunca sene böyle gördüm!
O sırada dakika 17’de Alvarez ilk golü attı da ev sahibi tribünlerinin tamamen dolu olduğunu anladık. Gol kutlandı, ortalık sakinleşti, herkes yerine oturdu, ayakta kimsecikler kalmadı.
Stat yeniden ev sahibi sessizliğine kavuşunca yanımdaki çekirdek sesleri daha duyulur oldu. “Kesin çekirdek kabuklarını bir poşete atıyordur, yere atmıyordur.” diye düşünürken ayaklarıma kadar uzanan çekirdek kabuklarını gördüm. “Sevilla’da maça gittiğimizde çöp için kese kâğıdıyla sarmamışlar mıydı ya bu çekirdeği” diye düşünecek oldum, orada bu düşünceyi deplasman tribünü melodilerine bıraktım.
İki Griezmann, bir Bratislava penaltısı derken konuyu biliyorsunuz.
Ezcümle, futbol taraftarlığımız İspanyollara bir benziyor, bir benzemiyor. Oradan nasıl görünüyor?
Not: Hafta sonu, Getafe maçında da buradayım. Bir şey diyor musunuz?
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar tamamıyla yazarlarının özgün düşünceleridir ve Onedio'nun editöryal politikasını yansıtmayabilir. ©Onedio
Keşfet ile ziyaret ettiğin tüm kategorileri tek akışta gör!
Test
Gündem
Magazin
Video
