İnsan Denilen Varlığın Kötülüğü Nereye Kadar Gidebilir?
Cuma'dan beri başka bir şey düşünemedim. Dilim hep aynı kelimeleri söylüyor.
Yenidoğan Çetesi… Yenidoğan Çetesi… Kalleşler, şerefsizler.
Kafamı dağıtmaya çalışsam da, gitmiyor düşünceler. Zira oğlum da 17 gün yattı yenidoğan bakım ünitesinde.
Nasıl olabilir diyorum? Nasıl bir insan bu vahşeti gerçekleştirip, bir de üzerine bunu kutlayabilir.
Zihnimde uçuşan düşüncelerim, birden beni ailelerine götürüyor. Bu insanların anaları babaları hayatta mı acaba diyorum. Doktor oldu, hemşire oldu diye gurur duymuşlar mıydı seneler önce?
Sonra o doktor, hemşire, bilmem nerenin müdürü olan evlatlarının, onlarca bebeğin katili olduğunu duyunca ne hissettiler?
En büyük yas onlarınki mi acaba?
Çok şey vermek istiyoruz çocuklarımıza, çok şey öğretmek.
Belki bazen başarıyı, 'iyi insan' olmanın ötesine koyuyoruz söylemlerimizde.
Daha önemli demiyoruz belki ama başarıdan çok; erdemlerden az bahsediyoruz.
Bazen saf iyiliğin dünyayı ne denli yaşanır bir yer haline getirebildiğini yeterince güçlü anlatmıyoruz çocuklara belki.
Yan komşum var, o bebeklerin hayatları için senelerdir gece gündüz çalışan yenidoğan yoğun bakım doktoru. Kan çanağı gözlerle geziyor Cuma'dan beri.
Bebeklerin yasının yanı sıra; tutkuyla yaptığı işinin bu denli kirletilmesi nasıl ağır geliyor ona.
Bugün milli yas ilan edilmedi ancak eminim pek çoğumuz yastayız. Olay sadece bebeklerin katli değil...
Sağlık sisteminin katli.
En değerli mesleklerden birinin katli.
İnandığımız - tutunduğumuz değerlerin katli.
Canımızı emanet etmekten başka çaremizin olmadığı hastanelere duyduğumuz güvenin katli.
Güven duygusunu kaybetmek, nasıl acıtıyor insanın canını…
İnsan denilen varlığın kötülüğünün nerelere kadar uzandığına şahit olmak, nasıl soluksuz bırakıyor insanı…
Ne diyeceğimi bilemiyorum. Fuzuli’nin dediği gibi:
“Söylesem faydası yok, sussam gönül razı değil!”
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar tamamıyla yazarlarının özgün düşünceleridir ve Onedio'nun editöryal politikasını yansıtmayabilir. ©Onedio