Barış Erbil Yazio: Savaşın Notaları
Yüzyıllar boyunca anlamı, şekli ve nasıl tezahür edeceği sürekli bir değişim ve “başkalaşım” halinde olsa da gerek bireysel düzeyde gerekse kitleleri peşinden sürükleyen büyük felaketler silsileleri olarak “savaş” ve “savaşmak” hep hayatlarımızın; hatta insanlık tarihinin içinde olmuştur. Barışın egemen olduğu, hoşgörü ve sükûnet içinde yaşamak bütün sağlıklı zihinler ve kalplerin ortak gayesidir fakat insanoğlunun “kazanım” sağlama dürtüsü ve çıkar çatışmaları bu gayeye ütopik bir anlam kazandırıyor. Topraklarımıza ve bir o kadar da tarihsel bağlarımıza son derece yakın bir coğrafyada kurşun sesleri duymaya başladık son günlerde. Bu kurşun sesleri dinlendirici bir senfoni olmaktan çok uzakta - ve tam zıt noktasında - fakat tarih bize öğretmiştir ki yıkımın da sesleri vardır. Bu yıkımın sesleri, savaşın notaları olur; öfkenin, hırsın, caydırıcılığın ve cesaretin notaları.
Notaların insan ruhuna ettiği asla azımsanamayacak etki ve gücü savaş sahnelerinde sık sık karşımıza çıkar.
Leningrad kuşatmasında Sovyet ordusuna moral ve psikolojik itici güç veren 7. Senfoni, Vikinglerin meşhur savaş borusu, en yakından bildiğimiz Osmanlı Ordusuna eşlik eden Mehteran Takımı’nın Mehter Marşı ve daha nice örnek... Peki neden ateşli silahlar ve fiziksel tahribat yaratan nice ekipman kadar vazgeçilmez bir unsur olmuştur notalar ve melodiler savaş arenalarında? Bu sorunun cevabı müziğin ruhumuza derinden işleyip belki de eylemlerimize etki edecek kadar ele geçirmesinde karar mercilerimizi. İlkel çağlardan Rönesans ve barok dönemlerine; modern çağdan günümüz uzay çağı ve ötesinde insanı insan yapan ve duygularına direk etki edebilen bir unsurdur müzik. Yıkımın en üst noktası savaş anlarında dahi bu böyle olmuştur. Bütün savaşlara neden olan veya savaşların bir sonucu olarak doğan propaganda hareketlerinin de vazgeçilmez bir parçası olmuştur müzik; gerek Sovyet Rusya’nın büyük yoldaşlığını yakın coğrafyasındaki müttefiklerine dayatırken, gerek İkinci Dünya Savaşı sırasında Amerika neo-con politikalarının temel köklerini sivil vatandaşları üzerinde atarken, gerek Hitler Aryan Irkı hakkındaki demeçlerini bütün dünyaya empoze ederken. Bütün bu senaryolarda notaların itici gücü -belki de- yumuşak güce doğrudan etki etmiş ve bir katalizör görevi görmüştür.
Yıkımın ve savaşın notaları olabileceği gibi dönemlerin politik konjonktürüne bağlı olarak bu savaşın karşısında duran karşıt parçalar da müzisyenler tarafından sıklıkla icra edilmiştir. Bob Dylan’dan Pink Floyd’a, Metallica’dan John Lennon’a kadar birçok önemli müzisyen ve oluşum savaşın yıkım gücünü karşısına notalarla almış ve yıkımın notalarına karşı kendi bağdaştırıcı güçlerini siper etmişlerdir. Bu minvalde düşündüğümüz zaman nasıl propaganda ve çarpışma itici gücü olarak çok güçlü bir “silah” ise notalar, tam zıt bir düzlemde de savaşın karşısında duran eleştirel ve yapıcı bir rol de üstlenebiliyorlar. Tıpkı insanoğlunun tamir etmeyi de yıkmak kadar çok bilmesi gibi. Bazen ise ortak bir yaşanmışlık ve bu yaşanmışlığın notaları iki ayrı görüş karşısında farklılaştırılma çabası içinde aynı amaca hizmet edebiliyorlar; tıpkı günümüzde deneyimlediğimiz gibi.
Elim bir sıcak savaşın içinde olan Azerbaycan ve Ermenistan ne kadar zıt kutuplar olarak görünse de tarih göstermiştir ki birçok ortak nokta ve iç içe geçmişlik vardır kültürlerinde. Ermenice veya Azerice birbirine benzeyen onlarca parçanın olması da tesadüfi değildir bu bağlamda. Aynı coğrafyanın içinde olmak kültürün her uzantısını birlikte yaşamayı kaçınılmaz hale getirir. Benzer etnik çalgıları, halk türküleri, mitolojik masallar ve hatta aynı olmasına rağmen farklı olarak atfedilmiş müzik ezgileri iki kutbun farklılaşma çabalarına rağmen coğrafyanın ve yaşanmışlığın izlerini günümüze ve hatta ötesine kadar taşıdıklarını gösteriyor bizlere. Savaş halindeki iki devlet cephede kendilerine moral ve güç veren “yıkımın notalarını” belki de özdeş bir halde dinliyor, farklı tarzlar içinde icra edilmiş aynı notalar ile tarafların duyguları bileniyor, savaşın notalarını içselleştiriyorlar. Peki bu durumu müziğin evrenselliği olarak algılayabilir miyiz? Ya da kültüre ve geçmişe dair aidiyet kavramı böyle bir sıcak çatışma içinde ne derece sorgulanabilir veya tartışılabilir? Ortak yaşanmışlığı kendi tarafına çekmeye çalışan bu iki devlet yıkımın ve sıcak çatışmanın içindeyken taraf olmuş iki farklı kuvvetin aynılığına kılavuzluk ediyor müzik ve savaşın notaları. Her ne olursa olsun kendi kurduğumuz ütopik dünyamızda savaşsız ve barışın ebedi olduğu bir dünya hayal ediyoruz, etmeye de devam edeceğiz. İnsanın insanla hesaplaşması hiçbir zaman bitmeyecek olsa da umudun ve huzurun notalarının bütün savaşları er ya da geç bitirmesi ve savaştan ziyade barışın kalıcı melodileri olmaları dileğiyle.
Yorum Yazın