Seni İçten İçe Çürüten O Duygu Ne?
Birçok insanın kendini sorgulamakta olduğu, içten içe çürüten o duygu ne acaba? Kendinizi bir an durup düşünmeye aldığınızda, içten içe sizi kemiren o duyguyu hissettiğinizi fark ediyor musunuz? Belki de bu duygu, bazen fark edilmeden sinsi bir şekilde hayatınıza sızıyor ve siz farkında olmadan sizi içten içe tüketiyor. Bu duyguyu belirledikten sonra, bu duyguyu kontrol altına almanın yollarını bulmaya çalışın. Unutmayın, duygularınızı kontrol altına almak, hayatınızı kontrol altına almanın ilk adımıdır.
1. Cinsiyetini seçer misin?
2. Yaşını da seçer misin?
3. Uzun zamandır görmediğin bir arkadaşınla karşılaştın ama sana soğuk davrandı. İlk düşüncen ne olur?
4. Gece yatağa yattığında zihnini en çok ne meşgul eder?
5. Bir projede veya işte başarısız olduğunda tepkin hangisi olur?
6. Birisi sana içten bir iltifat ettiğinde ne yaparsın?
7. Hayatını bir hava durumuyla tanımlasan hangisi olurdu?
8. Son olarak çocukluğuna dair en net hissettiğin duygu hangisi?
Suçluluk
Seni içten içe çürüten duygu, geçmişin gölgeleri ve kendine duyduğun amansız eleştiri. Zihninde durmadan yankılanan o ses, en küçük hatanı bile büyütüp önüne koyuyor; sanki iyi yaptıkların hiç olmamış gibi. En büyük yargıcın aynadaki kendinsin ve bu yargıç çoğu zaman merhameti unutuyor. Hatalarına o kadar odaklanmışsın ki, bugünün sessiz güzelliklerini, küçük başarılarını ve yol boyunca kazandığın gücü fark edemiyorsun. Oysa geçmiş, yalnızca dersler taşıyan bir hatıralar bütünü; seni tanımlayan tek şey değil. Kendinle kurduğun dil sertleştikçe, kalbin daralıyor. Başkalarına anlayışla yaklaştığın anlarda bile, sıra kendine geldiğinde ölçüyü kaçırıyorsun. Halbuki düşmek de yolun bir parçası, yanılmak da. Kendine bir yabancıya gösterdiğin şefkati göstermeyi öğrenmelisin: durup dinlemeyi, anlamayı ve affetmeyi. Her gün kusursuz olmak zorunda değilsin; her gün biraz daha gerçek olmak yeter. Aynaya baktığında bir yargıç değil, yol arkadaşı görmeyi dene. Çünkü iyileşme, kendini hırpalamayı bıraktığın anda başlar.
Kıyaslama
Senin ruhunu kemiren şey, başkalarının hayatlarıyla kurduğun o zehirli kıyas. Görünene bakıp gerçeği sandığın her an, kendi hikâyeni eksik okumaya başlıyorsun. “Neden bende yok?” sorusu, masum gibi dursa da seni yavaş yavaş tüketiyor; çünkü bu soru seni olduğun yerden koparıp hiç bilmediğin hayatların vitrinine hapsediyor. Başkalarının paylaştığı başarılar, mutluluk anları ve parıltılı anlar gözünde büyüdükçe, kendi çabanı, sabrını ve ilerleyişini değersizleştiriyorsun. Başkalarının ışığına bakarken kendi içindeki ateşi söndürüyorsun. O ateş ki, seni bugüne kadar ayakta tutan, defalarca düştüğün yerden kaldıran şeydi. Ama sen onu başkalarının parıltısıyla kıyaslayıp yetersiz sanıyorsun. Oysa herkesin yolu farklı, temposu farklı, yükü farklı. Sen yalnızca sonuca bakıyorsun; o sonucun ardındaki yorgunluğu, korkuları ve bedelleri görmüyorsun.
Umutsuzluk
Seni tüketen duygu, hayata karşı duyduğun o ağır hissizlik ve “ne yapsam boş” düşüncesi. Günler birbirine benziyor, zaman akıyor ama sen akışın dışında kalmış gibi hissediyorsun. Bir zamanlar seni kıpırdatan şeyler artık yerinden oynatmıyor; sevinçler sönük, üzüntüler bile yorgun. Ruhun uzun süredir dinlenememiş, bu yüzden renklerini yavaş yavaş kaybetmiş. Bu hissizlik bir eksiklik değil, taşıdığın yükün ağırlığının bir sonucu. Anlam arayışın cevapsız kaldıkça içine kapanıyorsun. Soruların çoğalıyor ama cevaplar gelmiyor; bu da seni suskunluğa itiyor. Kendini korumak için duvarlar örüyorsun, fakat o duvarlar zamanla nefesini de kesiyor. Oysa her şeyin büyük, sarsıcı bir anlamı olmak zorunda değil. Bazen anlam, çok küçük bir anda, beklenmedik bir ayrıntıda gizlidir; ama sen yorgunken onu fark etmek zorlaşır.
Öfke
Seni içten içe bitiren şey, dindiremediğin o öfke yangını. İçinde sürekli harlanan bu ateş, sana güç verdiğini düşündürse de aslında yavaş yavaş enerjini tüketiyor. Geçmişte uğradığın haksızlıkları bir zırh gibi kuşanmışsın; incinmemek için sertleşmiş, yeniden yaralanmamak adına keskinleşmişsin. Ama farkında olmadan, bu zırh seni korumaktan çok yakıyor. Taşıdığın her anı, her kırgınlık omuzlarında ağır bir yük gibi duruyor. İnsanlara karşı ördüğün duvarlar, seni güvende hissettirse de aslında seni kendi hapishanene hapsediyor. Kimse yaklaşamasın diye yükselttiğin her taş, seni yalnızlığa biraz daha itiyor. Anlaşılmadığını düşündükçe öfken büyüyor, öfken büyüdükçe anlaşılma ihtimalin azalıyor. Böylece içinden çıkması zor bir döngü oluşuyor. Oysa öfke, bastırıldığında ya da sürekli tutulduğunda iyileşmez; sadece yön değiştirir.
Keşfet ile ziyaret ettiğin tüm kategorileri tek akışta gör!
Test
Gündem
Magazin
Video
Bu içerikler de ilgini çekebilir;
Seninle Sevgili Olmak Bir Ödül mü Yoksa Bir Ceza mı?
Yıl Sonu Anketi: 2025 Yılını Puanlıyoruz!
Damak Zevkine Göre Aslında Kaç Yaşındasın?
Yorum Yazın